Eerste indrukken

Lieve mensen,

Welkom bij mijn eerste blog vanuit Bali!

Hier is het inmiddels nu bijna 12 uur 's nachts. Ik wilde beginnen met een paar stukjes die ik op het vliegveld/ in het vliegtuig had geschreven, maar deze kan ik helaas nergens terug vinden.. op 2 na.. ik denk dat het verkeerd is gegaan met opslaan, maar ik zal proberen het zo goed mogelijk na te vertellen haha!

De stukjes die ik wel nog op mijn tablet heb staan heb ik tijdens mijn eerste vlucht naar Kuala Lumpur geschreven.

Toen ik door de douane was, besefte ik dat ik niet meer terug kon. Daar stond ik dan, als 17 jarig meisje, helemaal alleen.. Ik stond eerst even 5 minuten stil.. het drong een beetje tot me door.. het avontuur gaat nu écht beginnen! Ik heb hier zó lang naar uit gekeken, maar nu was het geen droom meer, het was de werkelijkheid, opeens ging alles zo snel.. ik liep naar de starbucks en haalde een latte machiatto, die smaakte wel! Toen ben ik naar de gate gegaan en gelukkig ging alles goed! Wat een opluchting toen ik eindelijk in het vliegtuig zat. Het afscheid nemen was moeilijk, maar ik moest me er toch overheen zetten, dit is wat ik wil en ik ga er 100% voor!

Ik heb begin van de vlucht nog een aantal cadeautjes en kaarten mogen openmaken. Wat deden al die lieve woorden mij goed zeg! En ja, ik heb een traantje weg gepinkt.. Opeens voel je écht hoeveel mensen echt om je geven, dit was ontzettend fijn!

In het vliegtuig naar Kuala Lumpur kon ik precies zien waar we vlogen, hoelang we nog moesten, hoe hoog we vlogen en met welke snelheid we vlogen. Ook kon ik tientallen films en Nederlandse programma's; zo heb ik Divorce en Gooische vrouwen gekeken. Ook was er een language course; zo wist ik hoe ik 'Ik begrijp het niet' in het Indonesisch moest zeggen, maar toen ik het vliegtuig uit stapte was ik het al vergeten haha.

Eenmaal op Kuala Lumpur na 12 uur vliegen, vroeg ik me af of ik mijn koffer zelf weer moest ophalen of dat ie automatisch meeging naar Denpasar. Volgens de stewardess stond dat op het bewijsje van afgifte, maar ik kon het bewijsje nergens vinden. Uiteindelijk toch gevonden en tot mijn opluchting was mijn koffer gewoon door gelabeld naar Denpasar.

Daar stond ik dan weer, alleen, op een geheel onbekend vliegveld. Ik had een voucher van het hotel dus ik besloot bij een informatiepunt te vragen waar ik heen moest, ze spraken gebrekkig Engels dus ik begreep het niet altijd even goed, ik verstond dat ik de trein moest nemen maar dit leek mij erg onwaarschijnlijk, aangezien ik niet eens wist dat er een trein was.. Dus heb ik het een paar keer nagevraagd, tot mijn verbazing moest ik toch echt de trein pakken.
Toen heb ik een uur in de hitte moeten wachten op de bus die mij naar mijn hotel zou brengen. Gelukkig was het dichtbij het vliegveld en was mijn hotelkamer heel erg mooi. Toen heb ik even kunnen skypen en ik heb toen geprobeerd om te slapen, maar ik was echt heel erg bang dat ik mijn vlucht zou missen, dus toen heb ik een uurtje heel licht geslapen. Eenmaal op het vliegtuig moest ik nog 5 uur wachten, omdat ik niet later van het hotel naar het vliegtuig gebracht kon worden. Het was echt een geweldig mooi vliegveld, dus ik heb me best wel vermaakt!

Om 8:30 kwam ik aan in Denpasar, waar iemand met een bordje met mijn naam moest staan, ik zag tientallen bordjes, maar mijn naam kon ik nergens vinden, ook niet na 3 keer alle bordjes te hebben bekeken. Ik dacht 'dat heb ik weer'.. Gelukkig kwam er na veel bellen en met hulp van de vriendelijke behulpzame bevolking iemand om mij op te halen. Ik stapte om 10:00 eindelijk in de auto die mij naar mijn verblijf zou brengen. Het was nog ruim een uur rijden en bepaald veilig voelde ik me niet, iedereen rijdt overal door elkaar heen.

Eindelijk was ik bij mijn verblijf. Mjn eerste indruk was echt vreselijk. Ik vroeg me echt af waarom ik dit had gedaan en hoe ik dit 6 weken ging volhouden. Ik was beland in een mini kamertje met 2 stapelbedden. Ik kon niet eens mijn koffer op de grond leggen, want daar was geen ruimte voor. Ondertussen had ik nog niemand gezien, alleen de 2 meisjes die mij weg hadden gebracht, maar die zijn gelijk weer weg gegaan. Er was verder geen vrijwilliger of iemand te bekennen.. Ik kon nog watermeloen en brood met sla eten, maar er zaten allemaal vliegen op, dus ik hoefde het niet. Ik wilde mijn verhaal kwijt, maar in Nederland was het nog erg vroeg in de ochtend, dus ik begon maar met het ophangen van mijn klamboe. Daarna heb ik een heerlijke douche genomen en ben ik even rond gaan lopen.. alles leek veel minder erg dan dat ik in eerste instantie dacht, de douche was lekker en ik zag dat er een zwembad was en de omgeving was erg mooi. Toen ik eenmaal mijn plekje had, vond ik het wel oké. Ik wilde mijn paspoort en nood bankpas en geld in de kluis leggen bij de office, maar ik wist het niet meer te vinden, gelukkig kwamen dezelfde meisjes ook nog terug en die hebben mij naar de office gebracht. Ze vertelden me daar dat ze de nieuwe tijd niet hadden door gekregen dat ik zou landen. Er was 's nachts iemand geweest om mij op te halen, maar toen was ik er natuurlijk nog niet..
Toen ik bij de office weg wilde lopen, hoorde ik Nederlands praten. Ik sprak ze aan en het klikte gelijk. Beide meisjes zitten een stukje verderop in een huis. We hadden gelijk afgesproken om wat te gaan eten in Ubud en naar de stad te gaan. Ik had behoorlijk trek, want na mijn vliegtuig maaltijd om 6:30 had ik niks meer gegeten. Alleen kreeg ik 's middags een smoothie van aardbeien, cashewmelk en kokosmelk van de eigenae
resse van dit huis, echt heel lief en t was erg lekker! Om 19:30 zaten we dan eindelijk in een typisch Indonesisch restaurant. Inmiddels had een 4e Nederlandse vrijwilliger zich bij ons gevoegd. We aten op een kussentje op de grond, met de schoenen natuurlijk uit. Het was erg gezellig. Ik had erge trek, dus ik koos voor een gerecht dat ik zeker zou lusten. Helaas niet echt Indonesisch, maar mijn pasta met feta was echt heeeerlijk! Ondertussen werd er een Balinese dans gedanst en er werd muziek gemaakt, de sfeer zat er goed in! We hebben daarna nog een aantal winkeltjes bezocht en hebben toen de taxi weer terug naar huis genomen. Ik ben toen gelijk gaan slapen.

Vroeg in de ochtend werd ik gewekt met de mededeling dat ik later die dag zou moeten verhuizen naar een andere kamer. Ik hoopte op een ontbijtje, maar nergens was eten te bekennen. Sanne zou me toch nog op komen halen, dus ik had haar gewhatsappt en ze wat voor me meenemen. Ik was niet erg blij dat ik moest verhuizen, totdat ik de kamer zag, er was veel meer ruimte, een kast, airco, een balkon, een schonere keuken..

Aan het eind van de ochtend kwam de Nederlandse vrijwilliger Sanne met een nieuwe Nederlandse vrijwilliger Kim mij ophalen om naar Ubud te gaan. Toen kwam ik Roel tegen, die ik al via whatsapp had leren kennen omdat hij via dezezelfde organisatie hier is. Hij ging ook mee. Ze hadden ons wijs gemaakt dat het best te doen was om te lopen. Eerst kwamen we nog langs een hotel met een zwembad waar je voor 30.000 Rupiah (€2/€2,50) heel de dag mag zwemmen. Het was echt een paeadijsje! Dus daar gaan we van de week nog heen. Daarna gingen we dus naar Ubud lopen. We zijn een keer fout gelopen, maar ondanks dat was het echt heel erg ver om te lopen, we hebben er zo'n 1,5 uur over gedaan. Daar aangekomen was er weer een ceremonie bezig, wat is dat interessant en indrukwekkend zeg! We hebben nog even wat bij de Starbucks gedronken en zijn toen naar huis gegaan. Ik was erg blij toen er heel veel nieuwe vrijwilligers waren aangekomen, waaronder ook de Nederlandse Sarah die ik ook al via whatsapp had leren kennen. We hebben even boodschappen gedaan en ik heb even noodles gemaakt, want het avondeten was echt niet lekker.. Later kwam ook de Nederlandse Sifra aan die ik ook al kende.. heel erg gezellig! Ze hadden verteld dat de overige 3 bedden leeg zouden blijven, maar er kwam in de avond nog een Duits meisje en net (rond 00:30) kwamen er 2 Spaanse meiden. De deur was op slot dus er werd aangeklopt. Ik was de enige die nog wakker was, dus ik moest mijn bedje weer uit, maar gelukkig sliep de rest gewoon door.

Morgen begint de introductieweek. We moeten om 8:45 klaar zijn dan dan gaan we alle vrijwilligers leren kennen en leren over de cultuur, 3 uur wandelen, naar de rijstvelden, naar de markt, naar de monkey forest (YESSSSSS!!!!!) en 's avonds naar een Balinese dans.

Ik hoop dat we deze week nog de ceremonie kunnen bijwonen en bekijken van dichtbij, want dat is nu maandag, dinsdag en woensdagavond, maar we weten niet of we er nog tijd voor hebben deze week.

Volgend weekend willen we graag naar Kuta, Jambaya en Jimbalan. Schijnt erg mooi te zijn! Ben erg benieuwd.

Ik ga nu gauw slapen want het is hier nu 1:00. Sorry voor eventuele fouten, het is niet echt handig op mijn tablet. Ik ben vast nog wat dingen vergeten, want je maakt hier zoooooveel mee.

Het begon allemaal niet zo zoals ik me had voorgesteld, maar ik heb het nu nog meer naar mn zin dat dat ik had verwacht!

Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!

Liefs Liza